นายสุทธิพงษ์ พาโคกทม หรือน้องเอ

เอ หรือ นายสุทธิพงษ์ พาโคกทม หนุ่มน้อยนักศึกษาชั้นปีที่2 คณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ สาขาการบริหารจัดการท้องถิ่นและการบริหารการพัฒนา  มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม เอมีความพิการตั้งแต่กำเนิด เนื่องจากตอนคลอดศรีษะไม่กลับด้านออกมาก่อน และโรงพยาบาลเตียงผ่าตัดเต็ม แม่จึงต้องคลอดเองตามธรรมชาติทำให้เอขาดออกซิเจนระหว่างคลอดกลายเป็นเด็กสมองพิการ ขาผิดรูปและกล้ามเนื้อแข็งเกร็ง เดินไม่ได้แบบคนทั่วไป เอจึงได้เริ่มใช้วีลแชร์ครั้งแรกตอนที่WAFCAT มอบให้ตอนเอเข้าเรียนชั้นป.1

ย้อนไปชีวิตในวัยเด็กของเอ ตั้งแต่สมัยเรียนชั้นอนุบาลและชั้นประถมศึกษา เป็นช่วงเวลาที่เอมีความสุข สนุกสนานเหมือนเด็กทั่วไป เพราะถึงแม้ว่าจะเดินไม่ได้ แต่ก็สามารถเข้ากับเพื่อนๆ ได้ดี ทั้งชาวบ้านเพื่อนบ้านก็รัก เมตตา คอยช่วยเหลือสนับสนุนอยู่เสมอ อย่างเช่น ผู้อำนวยการโรงเรียนก็จัดชั้นเรียน ป.1-3 ให้อยู่ชั้นล่างตลอด แต่พอเลื่อนขึ้นชั้นป.4-6 ที่ย้ายของในห้องเรียนลงมาชั้นล่างยาก จึงต้องขึ้นลงบันไดทุกวัน เอก็จะมีเพื่อนๆ คอยประคอง จึงสามารถเรียนร่วมกับเพื่อนได้ทุกอย่าง รวมถึงการไปรับประทานอาหารในโรงอาหารร่วมกับเพื่อนๆด้วย ส่วนพาหนะเดินทางระหว่างบ้านกับโรงเรียนในสมัยนั้น แม่จะใช้รถสาลี่ให้เอขึ้นนั่ง เข็นเอไปกลับระหว่างบ้านและโรงเรียนทุกวัน จนกระทั่งป.4 พ่อของเอก็ได้ซื้อรถปิ้กอัพเพื่อนำมาใช้ในการทำมาค้าขาย เอจึงได้นั่งรถปิ้กอัพของพ่อไปกลับแทนรถสาลี่ แต่ความสุขของการเรียนร่วมกับเพื่อนที่โรงเรียนของเอก็จบลงหลังจากที่เอเรียนจบชั้นป. 6 จากโรงเรียนของหมู่บ้าน แล้วไม่สามารถเรียนต่อชั้นม.1 ในโรงเรียนประจำอำเภอได้ เนื่องจากเป็นระบบเดินเรียน ขึ้นลงอาคารที่ไม่มีลิฟท์ จึงทำให้เอตัดสินใจเรียนกศน.เพื่อให้ครูมาสอนที่บ้าน จนกระทั่งได้รับวุฒิมัธยมต้นและมัธยมปลาย

ความสนใจพิเศษของเอ คือการสร้างโมเดลรถบัส ซึ่งเขาศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติมด้วยตนเองจากยูทูป จึงทำให้เอมีงานอดิเรกทำ และมีเพื่อนที่สนใจเหมือนกันมาช่วยกันทำ จึงเป็นสิ่งที่ช่วยชดเชยเอแทนการไม่ได้ไปเรียนที่โรงเรียนกับเพื่อนๆ ได้บ้าง นอกจากนั้นเอยังชอบด้านอิเลคทรอนิกส์ ซึ่งเอสามารถซ่อมแซมทีวี วิทยุ โทรศัพท์มือถือได้ด้วยตนเอง ซึ่งก็เป็นทักษะที่เขาได้มาจากการใฝ่เรียนใฝ่รู้และลงมือปฏิบัติด้วยตนเอง โดยมีพ่อกับแม่คอยให้การสนับสนุนในสิ่งที่เอชอบและอยากทำ เอมีความคาดหวังว่าจะสามารถเรียนจบปริญญาตรีและรับราชการท้องถิ่นได้ในสายงานบริหารจัดการที่ตนเองเรียนมา เพื่อจะได้มีรายได้มั่นคง พึ่งพาตนเอง และเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ เท่านี้เอก็ภาคภูมิใจมากแล้ว เอกล่าว